De winnares van de Hypatia-prijs 2020 is filosofe Monica Meijsing. Zij krijgt de prijs voor haar werk ‘Waar was ik toen ik er niet was?‘

Uit het juryrapport:

Het aantrekkelijke van dit boek is dat het gradueel en aan de hand van gevalsstudies een heldere eigen positie ontwikkelt. Het boek neemt je mee van het ene naar het andere standpunt: je wilt doorlezen tot je weet wat nu wel of geen persoon is. Meijsing laat zien waarom filosofische theorieën omtrent het persoonsbegrip zoals die van Descartes en Locke afvallen: we zijn wel degelijk niet enkel geest, maar ook ons lichaam. Eenmaal tot de conclusie gekomen dat de persoon wel identiek moet zijn aan het organisme (en dat zijzelf dus in narcose nog steeds dezelfde persoon is), analyseert zij het graduele ontstaan van zelfbewustzijn. Ook dieren zijn organismen met een zelfbewustzijn, met een eerstepersoonsperspectief; het zijn namelijk autopoietische wezens, d.w.z. wezens die zichzelf onderscheiden van hun omgeving. En ook in onze slaap hebben we nog een afgeslankte vorm van zelfbesef. Tot slot geldt ook voor demente mensen dat ze nog een vorm van eerstepersoonperspectief bezitten. Het boek haalt de gedachte onderuit dat er strikte onderscheidingen te maken zijn tussen dieren en mensen, en tussen personen en niet- personen. Uiteindelijk komt Meijsing tot een conclusie die even onontkoombaar is als sympathiek, namelijk dat wij wezens zijn die in gemeenschap leven. Personen zijn menselijke organismen die door andere personen zijn opgenomen in de menselijke gemeenschap, zo besluit zij. Juist daarom hebben we een moreel in plaats van metafysisch persoonsbegrip nodig.